Levend!leven

Introductie

Algemeen

Stichting Levend!leven is in 2010 opgericht met het doel een bijdrage te leveren aan de verlichting van het leven van een maximaal aantal mensen. De werkwijze van de stichting is hen, die daarvoor enigszins open staan, te herinneren aan een uitdagende manier, waarop zij het dagelijks bestaan kunnen benaderen. Daarbij gaat het in beginsel om de kijkrichting, waarlangs iemand alles wat bestaat kan waarnemen. De Duitse vertaling van de website volgde in 2015.

‘Onze kijkrichting veranderen’ klinkt uiterst eenvoudig en lijkt goed mogelijk. Want we vinden onszelf over het algemeen best in staat om de dingen van allerlei kanten te bekijken en om begrip te hebben voor andermans visie. Wat is er tegen om ons desnoods een beetje in te spannen en ons een andere invalshoek eigen te maken?

Helaas gaat deze redenering wel erg kort door de bocht. Voor verreweg de meeste mensen blijkt het hier bedoelde ‘kijken met andere ogen’ en met name het ‘kijken in tegengestelde richting’ bijzonder moeilijk.

 

Dat is ook niet zo vreemd, want het is bepaald niet vanzelfsprekend, dat een mens de gedurende jaren vastgegroeide patronen weet los te wrikken, deze achter zich laat, zich kan openen voor iets geheel nieuws en zich uiteindelijk vereenzelvigt met een niet eerder gekende denkwijze.

Toch is dit zonder speciale hulpmiddelen of voorzieningen in principe mogelijk. Het uitzicht staat voor elk mens open, maar is in den regel natuurlijk niet één-twee-drie bereikbaar. Zoals zo veel andere werken ontrolt ook deze weg zich niet vanzelf, maar behoeft de nodige aandacht en zelfdiscipline.

Overigens is er al een belangrijke stap gezet, zodra iemand begrijpt waarom het gaat en werkelijk geïnteresseerd is in zo’n verandering. Het open staan voor anders denken is het begin van de weg en draaipunt voor de andere kijkrichting. Het proces dat volgt kan zo lang duren als iemand wil; de daartoe geleverde inspanning loont zich uiteindelijk altijd.

De kern waarom het gaat is deze: ik kán mij losmaken van onbewuste gewoonten en een vastgeroeste manier van denken. Ik kán de mij omringende wereld op een vernieuwde, oorspronkelijke manier met vol bewustzijn beschouwen. Wanneer ik hierin slaag, heb ik de weg geopend naar een voller, rijker en intenser doorleefd bestaan.

Ik leef dan niet meer alleen met de buitenkant van alle dingen en het uiterlijk van levende wezens.

Ik ga dan ook meer en meer genieten van de innerlijk aanwezige rijkdommen aan oorzaken, potenties en bedoelingen van alles om me heen.

 

Wakker leef je leuker

Het proces is te vergelijken met een soort ontwaken uit een sluimertoestand. Deze sluimertoestand duurt voort zolang ik mij -zonder er bij stil te staan- laat voortdrijven door allerlei ingewortelde gewoonten en automatische handelingen. Is het vreemd dat ik bijgevolg eerder tegen de situaties in mijn leven aan bots dan dat ik ze in de hand heb? Zolang ik gewend ben alleen met de uiterlijke vormen om te gaan, is het niet verwonderlijk, dat ik keer op keer verrast word door hetgeen binnen of achter die gevels verborgen blijft. Immers:

 

Alles wat bestaat kunnen we op twee manieren bekijken. Alle gebeurtenissen, dingen, dieren en mensen hebben niet alleen hun uiterlijke, direct waarneembare verschijning. Zij hebben ook hun innerlijke structuur, welke zich in het algemeen minder vanzelfsprekend, minder direct aan ons kenbaar maakt.

Minder direct is echter niet tegelijk minder essentieel. Integendeel: in wezen bestaat alles in de eerste plaats juist op grond van de eigen innerlijke karakteristiek en heeft het in tweede instantie ook een uiterlijke vorm.

De kern van iets of de ziel van een wezen is er eerst en de uiterlijke vorm, de uitdrukking van de binnenstructuur, is secundair. Dit betekent niet, dat die vorm minder belangrijk is. Secundair betekent alleen, dat het een uiting, een gevolg is; het is als het ware een product van het primaire.

Mijn benadering van de wereld om mij heen of `kijkrichting´ volgt uit het feit, welke van de twee -de binnenstructuur of de buitenvorm- ik als subjectief waarnemer het belangrijkst vind. Wat voor mij het belangrijkste is neem ik als eerste waar. Beschouw ik de dingen om me heen van buiten naar binnen of van binnen naar buiten?

 

Een gebeurtenis heeft altijd een onderliggend gebeuren: iets wat eraan vooraf ging, een samenkomen van voorvallen, een onafwendbaar of juist nog te beïnvloeden voorafgaand feit. Een gevolg kan er alleen zijn na de oorzaak ervan.

Een voorwerp draagt altijd het ontstaansverhaal in zich. Het werd uitgedacht, ontworpen en gefabriceerd. Het is door een scheppingsproces, een vormingsgeschiedenis dan wel geheel automatisch geworden tot wat het nu is. Heeft het een elementaire structuur dan is er minstens sprake van een voorafgaande evolutionaire ontwikkeling.

Een plant manifesteert zich door het biologische ritme dat overal in de natuur tot uitdrukking komt, door unieke verborgen eigenschappen en de direct waarneembare variaties van elke overkoepelende soort en specifieke familie.

Een dier kenmerkt zich in de eerste plaats door de groepseigen karakteristieken, door erfelijk verkregen eigenschappen, instinctmatige neigingen, typische vaardigheden en een soms min of meer ontwikkeld leervermogen.

Een mens onderscheidt zich op identieke wijze en beschikt bovendien over een deels onbewuste dan wel meer bewuste verbinding met het allesomvattende universele bewustzijn.

 

Wat men ook beschouwt: alles bestaat eerst uit een kwalitatief binnenste, dat aanvankelijk voor de oppervlakkige waarnemer verborgen is en vertoont zich vervolgens in een kwantitatieve vorm. Echter: de wereld van die vormen -direct zichtbaar, hoorbaar en voelbaar voor onze zintuigen- noemen we meestal de ‘werkelijkheid’.